Een soepje

Het hebben van weinig spullen en middelen maakt je wel creatiever en meer vindingrijk. Een voorbeeld was toen ik hier langs de straat mijn lunch kocht: rijstballen met soep. Ik kreeg het mee in een zakje en heb de eerste keer ontzettend zitten knoeien met de soep. Ik kon ook geen bakje vinden om het in te stoppen. De volgende ochtend heb ik de bodem uit een plastic fles gesneden en gebruik die elke dag nu voor mijn soepje. Eet een stuk makkelijker.

Verder is het hier een beetje een soepje op het werk. We hebben al meerdere keren de teleurstelling gehad dat als we naar een school toe gingen om les te geven, dat er geen klas was, of geen tijd, of dat het schoolhoofd niet aanwezig was. Na zoveel weken geen les kunnen geven i.v.m. de vakantie, was het best frustrerend dat het nog steeds niet echt lukte. Maar dat zijn dingen waar wij westerse niet aan gewend zijn, wij plannen alles, maar hier kennen ze de begrippen agenda en planning niet.

Een ander soepje was het soepje wat ik bij mijn avondeten kreeg. Het had veel weg van slootwater en er lag een visje in wat eruitzag alsof het daar ter plekken was overleden. Op zich vind ik vis wel lekker en heb ik hier wel vaker een complete vis gegeten, maar niet eentje die eruitzag alsof hij nog weg kon zwemmen.

Maar ook wij Nederlanders maken er soms een soepje van.

Het hebben van spullen heeft echter niet zo veel te maken met geluk. Sommige westerse mensen worden gelukkig van de nieuwste snufjes, grote huizen en dure vakanties waarbij ze niet met verder komen dan het zwembad terwijl ze vaak in een prachtig land zijn. Goed nu weet ik ook wel dat lang niet iedereen zo is, maar pas nu ik hier ben merk ik het verschil goed en zie ik hoe het ook kan. Hier kunnen ze zo gelukkig zijn met vrijwel niks, ik vind dat echt bewonderingswaardig. Ik denk zelfs dat de gemiddelde Ghanees gelukkiger is dan de gemiddelde Nederlander. En dat heeft vooral te maken met de cultuur, maar ik denk dat ze hier niet eens weten wat een depressie is. Maar goed, ik kan jullie alleen mijn beeld over Ghana vertellen, ik heb geen feiten of onderzoeksresultaten o.i.d.  ;) Maar daarom heb ik het idee dat wij er een beetje een soepje van hebben gemaakt wat betreft sociale contacten en de waarde ervan. In Nederland ken ik mijn buren niet eens, en hier ken ik het halve dorp (van gezicht ). En ook dat we niet een heel erg dankbaar volk zijn vergeleken met de Ghanezen.

Zo gaf ik mijn local broertje een keer bellenblaas. Hij is 12 en was dol gelukkig. Al zou je een kind van 12 in Nederland bellenblaas geven, dan gaat die vast zeuren dat die daar te oud voor is en een tablet wilt. En ik zeg niet dat het fout is, maar we hebben gewoon andere waardes in Nederland en daar is niks mis mee, maar ik heb het gevoel dat mensen daardoor soms vergeten wat het is om te genieten en het gezellig met elkaar te hebben, maar iedereen lijkt daar ook vrede mee te hebben. Ik vind het gewoon mooi om te zien hoe gelukkig zij zijn met vrijwel niks. Wij kopen juist van alles om gelukkig te worden terwijl ik denk dat geluk wat ze zoeken niet in de spullen maar in sociale contacten zit. En niet in facebookcontacten, maar echte mensen die je in real life spreekt. Als ik dan hier naar de mensen kijk dan denk ik; ja, zo kan het dus ook. Het zit hier ook wel in de cultuur om aardig te zijn tegen iedereen, terwijl je in Nederland vaak moet bewijzen dat je aardig bent. Hierdoor weet je hier in Afrika nou nooit zeker of ze je echt mogen of gewoon aardig doen, maar toch voelt het beter dan wanneer iedereen zich juist van je afsluit.

Maar we hebben ondertussen echt gedaan waar we voor kwamen, een drama les gegeven. Geen introductie, voorstelling of een les zonder klas, maar een echte les. We hadden een hele leuke enthousiaste groep die aan het einde van de les er allemaal voor kozen om met het dramaproject mee te doen (is namelijk allemaal vrijwillig). Jeej we zijn begonnen (zo voelt het althans).

Intussen was het ook tijd geworden om ons visum te verlengen. Bij het immigratiekantoor vielen we alleen een beetje door de mand. Toen ik binnen kwam vroegen ze of wij getrouwd waren (hele normale vraag hier) maar zoals altijd antwoorde wij, jaa wij zijn getrouwd! Alleen toen we de formulieren in moesten vullen stonden ze heel goed op te letten wat wij zouden invullen bij burgerlijke staat. Haha oké misschien zijn we toch niet getrouwd, maar gelukkig konden ze er wel om lachen.

Verder heb ik ook al een keertje pannenkoeken gebakken, groot succes! Het kostte wat moeite om alle ingrediënten te vinden, maar het is gelukt. Ik heb weer heerlijk geïmproviseerd, want ze hadden geen steelpan, spatel of garde dus dat was zoeken naar alternatieven. Uiteindelijk zijn het een soort gefrituurde pannenkoeken geworden, maar ze smaakte goed! Mijn broertje at ze met 2 happen tegelijk op en een oud vrouwtje wat op bezoek was wilde graag wat meenemen zodat ze aan haar familie kon laten zien dat ze blank voedsel had gegeten. Mooi toch J

En Robyn en ik hebben bijgedragen aan het vooroordeel over vrouwen en hun richtingsgevoel. Na een les dachten wij een kortere weg te nemen, uiteindelijk hebben we 2 uur rondgefietst voordat we thuis waren. Het was wel een mooi tochtje!

De lokale taal begrijp ik steeds beter en ze vinden het dan ook heel leuk als ik wat in het frafra tegen hun zeg. Ze hebben mij alleen heel hard uitgelachen toen ik vroeg of teedee en tedi hetzelfde was. Het ene is een merk zeep en het andere zeg je wanneer je iemand uitnodigt om mee te eten, ow oeps haha.

Ondertussen zijn er ook weer nieuwe vrijwilligers gekomen en heb ik gezellig wat met hun gedronken bij de “wijnbar”. Een container naast de weg met wat plastic stoeltjes. Ze hadden er voornamelijk rode wijn gekoeld en witte wijn maar in 3 soorten en ongekoeld. Alsnog was het wel een hele fijne afwisseling van al dat water.

Ondertussen hebben we al wat meer lessen gegeven, maar 1 is mij nog goed bijgebleven. We kwamen daar en er werd ons een lokaal toegewezen. Alleen was er verwarring over de les die wij kwamen geven, ze dachten dat het drumlessen waren! Nou nee, wij kunnen niet drummen, wij komen DRAMA lessen geven. Uiteindelijk was het een hele leuke les, allemaal jongeren van onze leeftijd, dus het contact was makkelijk gemaakt en het voelde al snel als een groep.

Ik ben benieuwd hoe het allemaal verder zal verlopen, we zijn al halverwege onze reis, maar ik denk dat ons nog een hoop te wachten staat.